Miljoenen mensen slaan op de vlucht vanwege milieuverwoesting. Intussen worden ze genegeerd door de internationale politiek. Een noodkreet. Mark Townsend | 50 oktober 2002 issue Voor het laatst kijkt Marat Fomenko naar het sombere landschap. Het ligt bezaaid met oude machineonderdelen en verroeste rompen van schepen, die niet langer worden gebruikt. Aan de overkant van de vlakte bevindt zich de eens zo beroemde Kazachstaanse haven Aralsk. Even verderop ligt een grote opgedroogde zandkuil vol afval. Vijfentwintig jaar geleden kon Marat vanuit zijn huis zien hoe de oevers van het Aralmeer zich begonnen terug te trekken. De voormalige visser gebaart naar zijn vrouw Malika en hun kinderen. Hun koffers zijn gepakt. Eindelijk is de tijd gekomen om te ontsnappen. Het inkomen van Marat begon letterlijk weg te vloeien toen de rivieren, die het Aralmeer voedden, werden omgeleid voor de irrigatie van de – door bestrijdingsmiddelen vergiftigde – katoenvelden, stroomopwaarts in Oezbekistan. Het gezin Fomenko is nu op weg naar Astana, de hoofdstad van Kazachstan. Zij voegen zich bij het aanzwellende aantal mensen, die op zoek zijn naar een beter bestaan. Ze zullen nooit terugkeren naar hun stervende vaderland en het verdwijnende meer dat een ecologische ramp heeft veroorzaakt en dat heeft