Mijn vier intenties

‘Ga en de weg openbaart zich’, zei mijn moeder altijd. Haar naam is Faketa en dat betekent herstel en genezing in het Arabisch. Als er iets is wat ik haar had gegund is dat het: dat het leven weer licht werd, in alle opzichten. Die zin is mij altijd bijgebleven en blijkt van Sjems Tebrizi te zijn, de inspirator van Rumi, een van mijn favoriete dichters.

Mijn moeder, een bijzondere vrouw, vol optimisme en met een overvloed aan liefde, zei ook altijd: ‘Leila, je neemt geen spullen mee je graf in, alleen waar je je hart en ziel mee gevuld hebt’. Daar heeft ze gelijk in gekregen; ik ben meermalen in mijn leven allesalles – letterlijk alles – verloren, maar één ding niet en dat is mijzelf. Zij heeft mij geleerd dat ik altijd opnieuw kan beginnen, altijd. Hoe diep ik ook moest gaan, mijn ‘rock bottom’ bleek een prachtig fundament om mijn leven weer op te bouwen. Het voordeel van helemaal opnieuw beginnen was dat ik het leven helemaal opnieuw kon inrichten, precies zoals ik het wilde.

‘Het is zo belangrijk dat wij onze kinderen, onze jeugd voorleven wat we in de wereld willen zien.’

Wellicht vraag je je af waarom mijn moeders leven nooit meer licht is geworden. Daar kan ik kort over zijn: ‘de oorlog’ en ‘PTSS’. Wij zijn namelijk overlevers van de oorlog in voormalig Joegoslavië. Ik was negen toen de oorlog begon en elf jaar toen we noodgedwongen moesten vluchten. Mijn moeder was een lokale heldin en heeft mij tijdens de bezetting van onze stad tot het moment van zuivering en onze vlucht laten zien wat het is om moed te laten zegevieren over de angst. Angst hebben we allemaal. Dat het leven ons zal kwetsen is onontkoombaar, maar wat je reactie is verschilt. Soms is je kracht groot, soms zacht en klein, maar altijd in ons aanwezig. Zij is het lichtje dat mij altijd weer helpt herrijzen. Het is zo belangrijk dat wij onze kinderen, onze jeugd voorleven wat we in de wereld willen zien. Niet praten, maar doen. Deze (zachte) kracht bleek een belangrijk ingrediënt voor mijn wederopbouw. Mijn leven bouw ik nu op aan de hand van vier basisintenties die continue in ontwikkeling zijn, want ik geloof in een leven lang leren. Mijn gezondheid is nummer één. Als ik gezond ben, dan kan ik al het andere scheppen. Nu ik onlangs van kanker hersteld ben kan ik dit beamen. Mijn ziekte is veroorzaakt door blootstelling aan kernafval in de bommen en granaten die in mijn kindertijd op ons gegooid zijn. Dat afval is in mijn lichaam, in onze aarde, in onze lucht en in ons water gaan zitten. Daarom zet ik mij nu, samen met vele anderen, in om kinderrechten bij iedereen ‘top of mind en top to do’ te maken. Ik geloof sterk in het pay it forward-principe en dat vrede bij onszelf begint – intentie twee. Intentie drie: de liefde. Heb je naasten lief, zoals jezelf. Vergeet dit laatste niet, het is mijn moeders struikelblok geweest. Ze offerde zichzelf op voor ons en anderen. Dat heeft ze met haar leven moeten bekopen. Ze heeft me hiermee laten zien hoe het niet moet en ik probeer het anders te doen met mijn kinderen. Ik zet mijn gezondheid en welzijn op nummer één zodat ik hen voorleef dat je alleen kunt geven als je vol bent en als je er echt bent. Daarom is tijd intentie nummer vier. We zijn maar een korte tijd hier, heel relatief dus, neem daarom bewust de tijd. Gun jezelf en de ander jouw en dé tijd en investeer deze in mensen, werk en doelen die jou energie geven en vice versa. Ik koester nu mijn gezondheid, lach en reis veel. Ik rouw en vergeef, zo wordt het leven voor mij stukken lichter en dragelijker. Mijn kern is liefde en ik geloof dat liefde en vrede twee begrippen zijn die groter worden wanneer ik ze deel. Delen is vermenigvuldigen, daar begint en eindigt alles mee. •

Dit is de column van Leila Prnjavorac die zij schreef voor The Optimist nummer 201. Zij draagt het ‘doorgeefcolumnstokje’ over aan Lousewies van der Laan, vanaf 17 december te lezen in de nieuwste editie van het tijdschrift.