Mijn optimistische zeilleven

Met de Olympische Spelen voor de deur is de aandacht de komende tijd gericht op topsport. Atleten die het hoogste niveau willen bereiken, moeten daar vaak veel voor opofferen en jong beginnen. De dertienjarige Jeronimo uit Mexico heeft een droom om ooit Olympisch zeilkampioen te worden en is aardig op weg door nu al mee te doen met het WK. Zijn Nederlandse grootoom en lezer van The Optimist, stuurde ons ter inspiratie dit verhaal van zijn neefje toe.

DOOR: JERONIMO ABOGADO IRISH’ STEPHENSON

Sinds mijn geboorte hadden mijn beide grootvaders een passie voor boten, van grote vrachtboten tot windsurfen en hobbykatten. Dus op tweejarige leeftijd begon ik met mijn vader of mijn grootvader op hun windsurf te gaan, en tussen de leeftijd van drie en vier had ik mijn eerste ritje op de Hobie-kat van mijn grootvader – ik geniet echt van beide opties.

Toen ik zes was, probeerde ik zelf te windsurfen en kreeg zelfs niet één, maar twee kleine beginnerszeilen voor mijn verjaardag. Kort daarna verhuisden mijn ouders en ik naar Puerto Aventuras in Mexico, waar ik momenteel woon. In Puerto Aventuras volgde ik mijn droom om te voetballen, maar ging ook naar een zeilclub waar ik te horen kreeg dat ik met een optimist moest beginnen en dan zou moeten overstappen op windsurfen als ik groter was, en ik volgde hun advies op. Toen begon het allemaal, terwijl ik in mijn optimist vorderde, stopte ik uiteindelijk met voetbal en begon ik zoveel mogelijk te trainen zodat ik beter kon worden. Ik dacht eigenlijk alleen maar aan windsurfen met mijn familie en trainen met mijn coaches en vrienden.

Vertrouwen en optimisme

Sinds 2014 en tot 2017 had ik veel verschillende coaches, en ging van een beginner naar het gevorderde team (waar ik echt trots op was), ik sloeg verjaardagsfeestjes over en bracht mijn tijd door met me in te beelden dat ik aan het zeilen was. In 2017 werd het allemaal beloond, tijdens de Mexicaanse staatskampioenschappen waarbij ik als 44ste eindigde, werd ik uitgenodigd voor het Optimist North American Championship 2017, omdat mijn coach de leiding had over het coachen van het hele Mexicaanse team. Deze wedstrijd was geweldig en heeft mijn leven volledig veranderd, want daar bij de grote jongens zijn gaf me veel vertrouwen en versterkte mijn optimisme.

Toen ik terugkwam van wedstrijden in Toronto, had ik veel energie en wilde ik trainen, dus mijn coach deed een paar lange trainingen en clinics voordat hij met zijn boot naar het zuidoosten vertrok. Vanaf dat moment heb ik mijn leven gewijd aan de sport, heen en weer gaan naar zoveel mogelijk regatta’s (voor mijn specifieke niveau en budget) en zowel op als van de boot trainen.

En natuurlijk, ik heb een aantal feestjes overgeslagen of ben niet zo vaak naar mijn vrienden gegaan als ik had gewild, maar ikj was blij met zeilen, in het water zijn, training, competitie, spelen, het zien van prachtige dieren en bovenal was het echt geweldig om deze geweldige vriendschap te hebben met zowel mijn coaches als mijn teamgenoten.

Op naar het WK

Daarna was mijn doel om me daadwerkelijk te kwalificeren voor het volgende Noord-Amerikaanse kampioenschap, in Mexico, en me uiteindelijk te kwalificeren voor een wereldkampioenschap. Dus de trainingen gingen door en de tijd verstreek. Toen kwamen het Mexicaanse nationale kampioenschap en de kwalificatie van 2018 en dat was mijn kans om eindelijk te bereiken wat ik wilde, dus mijn teamgenoten van de Puerto Aventuras-zeilclub en ik reisden af om te laten zien waar we van gemaakt waren, in verschillende boten en categorieën. Eerst hadden we een paar dagen om te trainen en daarna het racen zelf, dat drie dagen duurde. Daar wist ik me te kwalificeren voor de NAMS van 2018 en werd ik ook derde in mijn leeftijdscategorie, maar de klus was nog niet geklaard.

Terug naar huis ging het maar door, ik bleef trainen, nam deel aan meerdere regatta’s, ging naar de Noord-Amerikanen, ging naar school, enzovoorts. Maar plotseling was het tijd voor het volgende nationale evenement, dit keer met de mogelijkheid om me te kwalificeren voor het 2019 Noord-Amerikaans kampioenschap in Nassau en het wereldkampioenschap 2019 in Antigua. Dus we deden dezelfde procedure als in 2018, de beste in mijn staat gingen en zeilden zo snel mogelijk. In deze race dacht ik niet echt aan het wereldkampioenschap totdat ik me realiseerde dat ik daar in de top 5 zat (de 5 beste gaan naar het WK). Ik slaagde erin me te kwalificeren voor het WK en mijn leeftijdscategorie te winnen; wat kreeg ik veel tranen in mijn ogen, het was me gelukt!

Dankbaar

Het wereldkampioenschap was gewoon fun van het volgende niveau, met geweldige vrienden en teamgenoten, en toen ik thuiskwam, wilde ik daar alleen maar meer van, dus richtte ik mijn blik op het volgende wereldkampioenschap op het Gardameer, waarvoor ik me wist te kwalificeren ondanks de super lichtomstandigheden.

Voor mij is het vertegenwoordigen van mijn land in zo’n belangrijke competitie, en het feit dat ik de initialen MEX op mijn zeil zal hebben, haast surrealistisch. Het betekent alles voor mij. En ik ben dankbaar voor alles wat mijn boot, de optimist, me heeft getoond, alle plaatsen waar het me heeft gebracht, alle vrienden die ik heb dankzij verschillende clinics en regatta’s, alle dieren die het me heeft laten zien. Maar waar ik het meest dankbaar voor ben, zijn de geweldige relaties en levensstijl die ik heb ontwikkeld in de afgelopen vijf jaar dat ik zeiloptimist ben, en alle kennis die ik mee zal nemen naar de volgende periode van mijn leven – als optimist.