Van overheden zal de verandering niet komen. Burgers moeten zelf het initiatief nemen, vindt Sara Larrain. Over de beperkingen van economische groei, de blinde vlek van prijsbepaling, de supermarkten van Santiago en de noodzaak van een eigen visie. Marco Visscher | 54 maart 2003 issue Al meer dan vijftien jaar boekt Chili een jaarlijkse economische groei van zo\'n zes procent. Chili is het voorbeeld geworden van een Latijns-Amerikaanse \'tijger\', een succesvolle deelnemer aan de mondiale economie. En toch vecht een op de vier Chilenen dagelijks tegen de armoede, worden bossen in zo\'n razend tempo gekapt dat er in 2025 geen boom meer te vinden zal zijn en kunnen vissers nog met moeite een vangst van enige omvang realiseren. Hoe kan dat? Vragende ogen aan de andere kant van de tafel. Maar Sara Larrain duldt niet al te lange pauzes: \'De concurrentie van de Chileense economie is gebaseerd op lagelonenarbeid, op de export van natuurlijke hulpbronnen en een ongelijke verdeling van de welvaart. Na Brazilië heeft Chili de grootste kloof tussen arm en rijk. Voorstanders van de globalisering zoals wij die kennen, leggen nadruk op economische groei. Maar groei garandeert niet dat iedereen profiteert van die groei.\' Een aantal jaren geleden