Dure spullen: de status van de minimalist. Marco Visscher | 26 mei/juni 1999 issue Het mag dan wat onwerkelijk zijn en alleen daarom al is en blijft het voor velen gewoon een reclamespotje: man laat agenda, mobiele telefoon, horloge en trui achter op de steiger om dobberend in een bootje te genieten van zijn pilsje. In feite staat deze televisiereclame van Grolsch niet op zichzelf. Ze is de vertolking van een sterker wordend algemeen gevoel en de eerste voorzichtige aanwijzing voor een tendens die je \'minimalisme\' zou kunnen noemen: genoegen nemen met wat minder. Je ziet het bij de ware vrekken, maar een minder krampachtige \'consumindering\' is in opmars bij mensen die geen enkele gelijkenis vertonen met een vrek. Ze zijn vaak welvarend, hebben luxe apparatuur, besteden veel geld aan vakanties in verre oorden. Niet echt de levensinvulling van een vrek, dus. Deze nieuwe \'minimalisten\' moeten niets hebben van overschot en teveel. Ze willen terug naar de essentiële dingen in de dingen. Het gaat hen om rust, inhoud en kwaliteit. Minimalisten hoeven geen volle huiskamers. Niet zeven ingelijste stillevens van bloemschikkingen aan de muur. Geen twee meter hoge boekenkasten in de kamer. Geen overvolle klerenkasten met tientallen stropdassen en overhemden.