Op de schaatsen won hij goud en brak hij elf wereldrecords. Nu zet hij zich in om via sport en spel kinderen in achtergestelde gebieden een veilige en gezonde toekomst te bieden. Ode sprak met Johann Olav Koss. Marco Visscher | 85 april 2006 In de aanloop naar de Olympische Winterspelen van 1994 liep Johann Olav Koss door de stoffige straten en de uitgestrekte vlakten van Eritrea. Hij had zijn strenge trainingsschema tijdelijk onderbroken om als ambassadeur van Olympic Aid, opgericht door het organiserende Olympisch Comité van Lillehammer om aandacht te vragen voor mensen in door oorlog getroffen gebieden. In Eritrea zag Koss hoe enkele jongens zich stonden te vergapen aan gerafelde posters met de afbeeldingen van de martelaren van hoofdstad Asmara, die het land hadden weten af te scheiden van Ethiopië. Die martelaren waren hun helden. ‘Ieder kind heeft helden nodig,’ zou Koss later zeggen, ‘maar de mannen die zij hadden gekozen als rolmodel, waren soldaten. Welke helden wens je een kind toe?’ En toen gebeurde er iets wat Koss altijd zal bijblijven. Ineens stoof een groep fietsers door de straat. De jongens draaiden zich om, begonnen te schreeuwen, te gillen, te juichen van opwinding. Zo hard ze konden,