Liever het reisadvies van Aristoteles dan dat van idealisten van middelbare leeftijd. Natasja | 128 juli/augustus 2010 De zon kondigt haar al aan: de zomer nadert. Na een lange dag werken en met manlief een glas rosé (zoonlief een glas ranja) drinken op het terras borrelt het vakantiegevoel op. Voor ons gezin is de zomerperiode een bijtankperiode. Mijn man en ik worden allebei een stuk gezelliger als de zon schijnt. Alleen al het vooruitzicht van een paar weken niets hoeven, maakt ons tot leukere mensen. Voor mij hangt geluk erg samen met af en toe niets moeten. Maar een vakantie roept ook morele dilemma’s op. Mag je eigenlijk nog wel op vakantie, wetende dat reizen een enorm deel is van het vervuilende gedrag van de moderne mens? Mag je überhaupt wel genieten van vrije tijd, wetende dat zoveel mensen in de wereld zelden een vrije dag hebben en nog nooit hebben gehoord van een ‘vakantie’? Toen Sophie Koers en ik Praktisch idealisme gingen schrijven, was dit een van de eerste vragen die wij onszelf stelden. We gingen in gesprek met een aantal activisten uit de generatie ’68: diegenen die voor zo’n beetje alle maatschappelijk onrecht op de barricades hadden gestaan