147 juni 2012 We lezen vaak sprookjes voor aan kinderen, maar eigenlijk zijn het lessen voor volwassenen. De prinses en de kikker, de visser met zijn veeleisende vrouw, of het ezeltje dat goudstukken poept: het zijn onvergetelijke beelden uit onze kinderjaren. Als het goed is, zijn de beelden al die tijd in ons onderbewuste -blijven hangen en vertellen ze ons op cruciale -momenten hoe we ons moeten -gedragen om lang en gelukkig te kunnen leven. Want sprookjes zijn eigenlijk lessen voor volwassenen. ‘Wie in sprookjes rolmodellen voor kinderen hoopt te vinden, zal diep teleurgesteld worden’, schrijft sprookjesexpert Maria Tatar in The Grimm reader. Er gebeuren vreselijke dingen met kinderen in sprookjes, zoals we weten, en vaak door de hand van degenen die hen zouden moeten beschermen: ouders die hun kinderen achterlaten in het bos, stiefmoeders die -kinderen opeten, een vader die wil trouwen met zijn eigen dochter. ‘Maar deze verhalen bevatten wel een heel belangrijk ingrediënt van een goed kinderboek’, vervolgt Tatar. ‘Ze tonen de overwinning van het kleine en zwakke op het sterke en machtige.’ De hoofdpersoon wint altijd – althans, in Europese sprookjes – en komt meestal ongeschonden uit alle problemen tevoorschijn. Sterker nog: hij krijgt de prinses,