Recensie \'Senseless acts of beauty\'. Rob Soetenhorst | 10 september/oktober 1996 issue Verzet dat van vrolijkheid in grimmigheid veranderde, punk en pop vormen de onderstroom van het verzet in het Verenigd Koninkrijk sinds de jaren zestig tegen de gevestigde - en vooral in de jaren tachtig knalharde - orde. Love is All en de Beatles waren al voorbij toen George McKay, lector aan een universiteit en een \'ouwe punker\' begon te schrijven. Het gaat voortaan om Johnny Rotten en de Sex Pistols, Stonehenge Free Festival organisator Wally Hope en de anarcho-punk band Crass. Dat tijdperk gaat van de hippies naadloos over in punks, de krakersbeweging en de agressieve dierenbescherming en boze milieu-activisten van de jaren 90. Groot-Brittannië is veranderd, hoera! McKay ziet al speurend een rechte lijn tussen de popfestivals uit de jaren zeventig, zorgeloos en met gratis drugs zodra de handel zijn kosten er uit had en het georganiseerde protest tegen de bleke opvolgers van mevrouw Thatcher. Draaipunt in McKay\'s boek Senseless acts of beauty vormt de geschiedenis van de buiten het Verenigd Koninkrijk veel minder bekende band Crass - de voltooiers van het protest dat de Sex Pistols begonnen. Crass is nu misschien vergeten maar ja, de laatste