De Turkse schrijver Orhan Pamuk zat op 11 september 2001 in een koffiehuis in Istanboel. Daar zag hij de woede op Amerika. Een verslag. Orhan Pamuk | 49 september 2002 issue Ik heb altijd gedacht, dat rampen goed waren voor de gemeenschapszin van mensen. Vlak na de grote branden in het Istanboel van mijn jeugd en de aardbeving van twee jaar geleden was mijn eerste impuls om mijn gevoelens met anderen te delen en om met anderen te praten over de ramp. Maar dit keer, gezeten voor een televisie in een klein koffiehuis in Istanboel, vlakbij de kade waar sjouwers, tuberculosepatiënten en kruiers zich ophielden terwijl de twee torens in New York in brand stonden en instortten, voelde ik mij vreselijk alleen. Onmiddellijk nadat het tweede vliegtuig zich in de toren had geboord, begon de Turkse televisie met live uitzendingen. Een klein gezelschap in het koffiehuis bekeek de ongelofelijke beelden met afstandelijke verbazing, verbaasd maar ogenschijnlijk niet aangedaan. Op een bepaald moment had ik de neiging om op te staan en te melden: ‘Ik heb drie jaar van mijn leven in Manhattan doorgebracht. Ik heb tussen die gebouwen gewoond. Ik heb in die straten gelopen zonder geld op zak. Ik