Boekbespreking. Tijn Touber | 29 november/december 1999 issue Boeken van Fjodor Dostojevski zijn geen romans, maar werelden. Werelden die tot in de kleinste details worden beschreven en waarin je van kaft tot kaft verdwijnt. Dostojevski (1821-1881) leefde in een periode waarin men de tijd had. Hij neemt dan ook rustig enkele bladzijden om sferen te schetsen en personages tot in detail te beschrijven. Zo wordt vorst Lev Nikolajevitsj Mysjkin, de held uit De Idioot (1868), als volgt opgevoerd: \'De bezitter van de cape met capuchon was een jongeman, iets langer dan normaal, met heel blond, dik haar, met ingevallen wangen en een dun, nagenoeg wit puntbaardje. Hij had grote, blauwe ogen, die heel aandachtig keken; zijn blik had iets zachts, maar ook iets zwaarmoedigs, iets van die vreemde uitdrukking waaraan sommigen reeds op het eerste gezicht een lijder aan vallende ziekte herkennen. De jongeman had overigens een aardig, fijnbesneden en schraal gezicht, dat echter kleurloos was en op dit moment zelfs blauw van de kou. In zijn handen hing een miezerig bundeltje uit een oude, verschoten zijden lap dat blijkbaar zijn gehele reisbezit bevatte. Hij droeg schoenen met dikke zolen en slobkousen, alles heel on-Russisch.\' Mysjkin komt dan net terug