154 mei/juni 2013 Het schijnt dat in de Verenigde Staten de trouwbelofte is vernieuwd. Ik heb begrepen dat steeds meer partners bij het aangaan van het huwelijk elkaar geen eeuwige trouw meer beloven till death do us part, maar kiezen voor een realistischer verwoording: ‘Ik blijf je trouw zolang ons huwelijk duurt.’ Het moet wel haalbaar blijven. Soms moet de romantiek een stapje terug doen voor de realiteit. Mij lijkt het een vooruitgang. Maar ik ben dan ook wat ouder en een aantal illusies rijker. Als we nu toch bezig zijn, wil ik bepleiten wat al gaande is: afspraken maken over de scheiding bij het aangaan van het huwelijk. Wanneer het nog zonder kleerscheuren kan. We kennen de huwelijkse voorwaarden al, en in Hollywood de prenuptial agreements. Aanvankelijk uitzonderlijk, maar inmiddels gemeengoed geworden. De elite neemt altijd het voortouw. Ooit was Madonna de eerste met een personal coach, nu heeft ook mijn buurman er een. (Gemeengoed is relatief, want eerlijk is eerlijk: ik woon niet in een volkswijk.) Maar het gaat me niet alleen om de juridische regeling. Kunnen we onze kinderen op school behalve ‘ontbinden in factoren’ ook leren hoe zij gemaakte afspraken kunnen ontbinden? Waar leer je om