De moderne mens hunkert voortdurend naar de veiligheid van een relatie. Tegelijkertijd is er de vrees dat zo\'n relatie verplichtingen met zich meebrengt die zijn alom gewenste vrijheid beperken. Een filosofisch licht op een maar al te herkenbare paradox. Zygmunt Bauman | 62 december 2003 issue Mijn hoofdpersonen zijn mannen en vrouwen, onze tijdgenoten, die wanhopen omdat ze zich in de steek gelaten voelen en die het gevoel hebben als een wegwerpartikel te worden behandeld. Ze hunkeren naar de veiligheid van het samenzijn en naar steun waarop ze in moeilijke tijden kunnen rekenen. Zij verlangen wanhopig naar een \'relatie\', maar zijn altijd behoedzaam om in een situatie terecht te komen waarin zij betrokken raken en vooral één waarin zij voorgoed betrokken raken, laat staan voor eeuwig. Dat komt doordat zij vrezen dat een dergelijke situatie tot verplichtingen en spanningen zou kunnen leiden die ze niet aankunnen en waardoor de vrijheid die zij nodig hebben, om - ja, u raadt het al - een relatie aan te gaan, ernstig kan worden beperkt. In onze wereld van om zich heen grijpende individualisering, hebben relaties zo hun voors en hun tegens. Ze houden het midden tussen een zoete droom en een nachtmerrie en