Lichtbrenger

Als nazorgverlener bereidde ik me voor op het bellen van de moeder van een achtjarige jongen die een aantal weken terug was overleden aan kanker. Ik kreeg buikpijn van deze situatie en probeerde me een voorstelling te maken van hoe het voor haar zou zijn en hoe ze zich mogelijk zou voelen.
Verschrikkelijk, boos, ontroostbaar, depressief, onrustig, alleen misschien?

Ik belde haar en ze vertelde dat ze inderdaad deze emoties had ervaren maar dat nu vooral de dankbaarheid overheerste. Dit had ik niet verwacht en nu ik eraan terugdenk, ervaar ik weer het kippenvel dat ontstond tijdens dit gesprek.

Ze verontschuldigde zich haast dat ze zich zo dankbaar voelde en deelde met mij haar gedachten over de bijzondere zoon die in haar leven was geweest. Wat een bijzonder mens hij was, zo ongelooflijk wijs voor zijn leeftijd. Hij had hen veel geleerd over het leven. Wat echt belangrijk is en hoe je elkaar kan helpen en troosten in moeilijke tijden.

Ze was dankbaar voor deze lessen en zijn nalatenschap als lichtbrenger, zoals ze hem omschreef.
Want in de herinnering aan hem kon niets anders dan dankbaarheid overheersen; dat had hij hen tenslotte zelf geleerd.

Dankbaar was ze ook voor alle lieve reacties, de aandacht en de goede zorgen na zijn overlijden. Ze ervaarde alles als cadeautjes en gaf mij ook een groot cadeau door haar ervaring te delen.
Voor mij was het heel inspirerend dat deze moeder zich kon richten op wat ze had mogen ontvangen en niet op wat ze nu moet missen en wat er niet meer zal zijn. Het heeft mij gevormd in mijn werk en vervolgens ook collega’s aan wie ik dit verhaal weer doorgaf. Het helpt ons en anderen als we het delen.

Zo zie je maar dat het licht van een lichtbrenger nooit wordt gedoofd.

Wendy van der Kooij

Dit is de eerste column uit de nieuwe reeks getiteld ‘SunDaily’: korte verhalen van mensen die anderen inspireren met een zondagsverhaal.