Het verhaal van de Liberiaanse Leymah Gbowee begint op een snikhete dag in 2003 in de Ghanese hoofdstad Accra. Liberia was toen al veertien jaar lang een slagveld door de acties van de militaire dictatuur en een groep gewapende rebellen. De vredesbesprekingen in Accra waren aan het mislukken en Gbowee had nog maar weinig hoop op vrede. Gbowee, afkomstig uit de hoofdstad Monrovia, richtte de beweging Women of Liberia Mass Action for Peace op. Ze richtte zich op vrouwen omdat de vrouwen van Liberia er genoeg van hadden — genoeg van de angst, het militaire geweld, de rebellen die hun kinderen ronselden. Ze begonnen met zingen en bidden op een van de vismarkten van Liberia. Uiteindelijk kreeg de beweging steeds meer invloed; zelfs zoveel dat de toenmalige dictator Charles Taylor ermee instemde, toen de vrouwen hem vroegen om vredesbesprekingen te beginnen. Tijdens de besprekingen werd Taylor, van wie Gbowee gelooft dat hij de onderhandelingen nooit serieus nam, aangeklaagd voor oorlogsmisdaden. Hij vluchtte terug naar Liberia, waarop hij zijn nog minder gemotiveerde trawanten achterliet om de besprekingen voort te zetten. Een paar dagen later, toen Gbowee las dat er zestig mensen waren omgekomen bij een mortieraanval op de Amerikaanse ambassade in