In megasteden zijn niet alleen problemen te vinden, maar ook de oplossingen. Jay Walljasper | 96 mei 2007 Het is misschien te wijten aan rappers of de Bijbel, maar waar de oorzaak ook ligt, het beeld van de stad als poel des verderfs – van gangsta-getto’s tot Gomorra – wordt in onze cultuur continu herhaald, zodat vrijwel iedereen de grote stad associeert met een hoop problemen en ellende. Dat geldt vooral voor de snel groeiende megasteden in ontwikkelingslanden. Wie schrikt er niet van de hoeveelheden inwoners in Mumbai, India (10 miljoen), Karachi, Pakistan (9 miljoen) en Mexico-stad (8 miljoen)? Zelfs steden waarvan veel westerlingen nog nooit hebben gehoord, kunnen miljoenen inwoners herbergen: Bandung, Indonesië en Tianjin, China tellen er 6 miljoen. Had u er ooit van gehoord? Waarschijnlijk niet. Denkt u bij deze namen aan succesvolle, aantrekkelijke steden waar vele mensen naartoe trekken voor een beter leven voor zichzelf en hun kinderen? Waarschijnlijk niet. Dit jaar is een mijlpaal in de menselijke ontwikkeling: voor het eerst in de geschiedenis wonen er meer mensen in steden dan op het platteland. Dat gegeven is in de media uitgebreid besproken, maar meestal met een ondertoon van onzekerheid en angst, alsof het een duidelijke