‘Last night I dreamt of San Pedro’

Toen je deze titel las, zong er vast een liedje in je hoofd, nietwaar? Het start met een rumba ritme en al snel volgt Madonna. In de jaren negentig trilde het liedje vanaf alle kusten door mij heen. Up-tempo, want ik draag geluid vier keer sneller dan luie lucht.

TEKST: VAN DE OCEAAN, VIA ILCO VAN DER LINDE
FOTO: SHANE WIESE

In het bezongen dorpje San Pedro op ‘La Isla Bonita’ in Belize stapte de tiener Valentino Rosado, ergens in diezelfde jaren, zelfbewust naar binnen bij een duikschool. Hij legde al zijn spaargeld op de toonbank en sprak de woorden, die zijn leven zouden veranderen: ‘Ik wil graag leren duiken!’. De lokale duikleraar was sprakeloos. Een jonge jongen van zijn eigen eiland, dat had hij nog nooit meegemaakt. En hoe kwam hij aan al dat geld? Valentino had het opgespaard door hard te werken in de slagerij van zijn vader. Iedere ochtend zag hij rijke toeristen, vanuit de hele wereld, de zee in gaan. Zijn zee, de zee van alle vissers van zijn dorp. Die zee, waarover iedereen jubelt dat hier het op één na grootste koraalrif ter wereld kan worden bewonderd. Hoezo was dat niet voor hem weggelegd? Zijn hunkering naar die onderwaterwereld spatte inmiddels bijna uit zijn hart.
Omringd door mij overkwam Valentino hetzelfde als wat alle duikers transformeert: betovering door de kleuren van de wuivende koralen, kippenvel door de dansende blauwe en gele vissen, ontelbaar veel en in perfecte harmonie. Huiver bij de haaien. In extase, doordat je vliegt, gewichtloos bent, balanceert. Het blauw dat je absorbeert en verrijkt met een wereld die ineens zoveel groter blijkt. In verbinding met oerkracht en schoonheid, die ik al miljoenen jaren deel, voor wie maar wil. Daarna wist Valentino zijn levensmissie: hier wilde hij alles, maar dan ook alles, van weten en daarna zou hij alle jongeren van Belize bewustmaken van wat ik als oceaan allemaal te bieden heb.

‘Het blauw dat je absorbeert en verrijkt met een wereld die ineens zoveel groter blijkt.’

Valentino werd wetenschapper in de biodiversiteit, ontwikkelde projecten voor scholieren en leert hen hoe koralen en schildpadden te beschermen. Die prachtige oerdieren werden twintig jaar geleden nog overal opgegeten en zo ook hun eieren. Zelfs zijn eigen vader had een vriezer vol met schildpadden, de klanten vroegen er om en het is immers traditie. Maar straks sterven ze uit, wist Valentino. En dan blijven ook de toeristen weg! Maar Valentino beet op zijn lip, want tegen je vader ga je niet in. Wel gaf het extra kracht voor zijn werk met scholieren, de vaders en moeders van de toekomst.
In scholen, dorpen, kranten, overal vertelt hij hetzelfde verhaal: bescherm de koralen en de schildpadden en de haaien, de zeekoeien, alles, want dan is het er straks nog voor onze kinderen en zullen de toeristen blijven komen. Het ene dorp na het andere brak met de traditie om schildpadden te eten, alleen thuis, thuis begon hij er niet over. Maar op een dag deed zijn vader dat zelf. Hij had zijn zoon gevolgd bij al zijn acties, tot op de tv aan toe. Langzaamaan raakte hij overtuigd, zonder dat zijn zoon het doorhad. Op een dag kwam Valentino thuis en pa toonde zijn lege vriezer en wees hem op een slager van een paar dorpen verderop: daar moest je misschien ook nog maar eens even langsgaan. •

Over OceanLove
Met fotografen, dichters, duikers, filmmakers, verhalenvertellers, wetenschappers en activisten geeft OceanLove de oceaan een gezicht én een stem. Met publicaties, sociale media-kanalen, een speciaal boek en een ‘community van ocean lovers’ komt er veel meer aandacht voor de kwetsbaarheid en de schoonheid van de oceanen en alles wat hierin leeft. OceanLove gaat mensen zó in het hart raken dat ze niet langer wegkijken, maar juist meehelpen, als nieuwe vrijwilliger, donateur of activist.
Ook verzamelt OceanLove samen met haar partner Dopper handtekeningen – de Dopper Wave – om het gebruik van plastic wegwerpflessen tegen te gaan.

Meer informatie: www.oceanlove.news