Een klassiek kerstverhaal. O. Henry | 24 januari/februari 1999 issue Eén dollar en zevenentachtig cent. Dat was alles. En zestig cent ervan was in losse centen. Centen die ze bij elkaar had gespaard door ze op te eisen van de kruidenier, de groenteman en de slager, tot ze zich schaamde over de gierige indruk die het maakte. Della telde haar geld drie keer. Eén dollar en zevenentachtig cent. En de volgende dag was het kerstmis. Er viel niets aan te doen. Ze kon alleen neerploffen op de versleten tweezitsbank en janken. Dus dat deed Della. De moraal hiervan lijkt, dat het leven bestaat uit snikken, gesnotter en glimlachjes, maar toch vooral uit gesnotter. Terwijl de vrouw des huizes geleidelijk van het eerste naar het tweede stadium afzakt, kunnen we een blik werpen op het huis. Het is een gemeubileerde flat voor acht dollar per week. Niet echt voor iemand die aan de bedelstaf is geraakt, maar ook niet ver ervan af. Beneden in het trappenhuis was een brievenbus waarin geen brieven pasten, en een bel waaraan geen mensenhand geluid kon ontlokken. Daarbij hoorde ook een kaartje met de naam \'James Dillingham Young\'. Dat \'Dillingham\' was daar terechtgekomen in een overmoedige