Carmel Wroth | 118 juli/augustus 2009 issue Enkele jaren geleden reisde ik door India, op zoek naar spirituele inspiratie. Nu was ik natuurlijk niet de enige die op dat idee was gekomen. Bij alle tempels, ashrams en heilige bergen kwam ik hordes andere westerlingen tegen, die daar vermoedelijk niet waren vanwege de uitlaatgassen, insecten of diarree. De esoterische zoekers waren tamelijk eenvoudig te herkennen. Terwijl de gewone toeristen korte broeken of khakis droegen, of een bont gekleurde overhemd van de plaatselijke markt, waren de spirituele toeristen vooral gekleed in het wit. Ze liepen niet, maar ze schreden over tempelpleinen, hun gestaltes een waas van in vertraging bewegende witte doeken en shawls, hun -gezichten ernstig en -introspectief. Ik zag ze ook binnen in de tempels. Ze zaten compleet stil, bijna alsof ze iets wilden bewijzen, opmerkelijk onaangedaan door de hitte, jeuk en borrelende magen. Ze zaten in een lotushouding, of in een zen-achtige geknielde positie, met hun ogen gesloten. Lachen deden ze zelden - en als ze het wel deden, dan was het een serene glimlach die waarschijnlijk een innerlijk weten moest verbeelden. Hun houding verbijsterde me, vooral wanneer ik de tempels verliet en in een chaos stapte van het bruisende,