147 juni 2012 FOMO is een Amerikaanse afkorting voor fear of missing out. Het is de nerveuze aandoening die maakt dat we voortdurend op onze smartphones kijken, Facebook checken, tweets lezen en intussen het laatste nieuws bijhouden op internet. Sherry Turkle, psychologe en hoogleraar aan het Amerikaanse Massachussetts Institute of Technology heeft het over FOMO in haar boek Alone together. Ze schrijft over ouders die Harry Potter voorlezen aan hun kinderen met hun Blackberry in hun hand, die niet opkijken van hun smartphone als hun kinderen binnenkomen, die zelfs aan tafel zitten te sms’en en te e-mailen. Over tieners die vijf uur per dag op Facebook zitten, die tienduizend sms’jes per maand versturen. En intussen steeds eenzamer worden, want echt contact is er niet meer bij. Ik zag op internet een boeiende documentaire van Sarah Mathilde Domogala, Alles wat we wilden, waarin creatieve en talentvolle twintigers vertellen over hun angst om iets te missen. ‘Nu moet je alles eruit halen wat erin zit’, bezweren ze zichzelf. En ze dromen van topprestaties en topsucces. Dan raken ze in de stress, ze krijgen paniekaanvallen of gaan lijden aan dwanghandelingen. En ze nemen hun toevlucht tot antidepressiva om die angst maar niet te