Over hoe toerisme, jawel, cultureel erfgoed kan redden en tegelijk de lokale economie een opkontje kan geven. Andrew Tolve | 132 december 2010 issue Bij de bouw in 1813 werd het Paleis Sans-Souci gezien als het Versailles van de Cariben, totdat het in 1842 ernstig beschadigd raakte door een aardbeving. Sans-Souci staat op de werelderfgoedlijst van Unesco, maar de fundering van het gebouw wordt ernstig aangetast door regen. Hierdoor kan Haiti een waardevolle bron van inkommsten kwijtraken Foto: Jeff Morgan In ontwikkelingslanden is het niet vanzelfsprekend om te pleiten voor monumentenzorg. Wat voor archeologen soms van onschatbare waarde is, valt maar al te vaak ten prooi aan projectontwikkelaars die een nieuwe fabriek of een nieuwe woonwijk willen neerzetten, als het gebouw tegen die tijd al niet is geplunderd of verloederd. Neem nu de oude Chinese kanaalsteden in de delta van de Yangtze, ten zuiden van Shanghai. Veel van deze oude steden met hun netwerk van glazige, groene kanalen, en huizen die nog dateren uit de Ming-dynastie van de veertiende tot de zeventiende eeuw, werden met bulldozers platgewalst om plaats te maken voor nog meer fabrieken en nog meer krachtcentrales met het oog op nog meer economische groei. Althans, tot een