\'Ik ben rijp voor een schadevergoeding van de staat\', verzuchtte mijn voormalige buurman. Jurriaan Kamp | 25 maart/april 1999 issue \'Ik ben rijp voor een schadevergoeding van de staat\', verzuchtte mijn voormalige buurman een keer, toen hij op een zaterdagmiddag met twee volle tassen aan het stuur van zijn fiets terugkwam van de natuurvoedingswinkel. Hij deed toen al jaren overtuigd zijn boodschappen in die \'alternatieve\' winkel. Hij betaalde in die tijd ten minste 25 procent meer voor zijn eten dan de \'gewone\' consument in de supermarkt. Voor hem stond vast, dat biologische voeding voor hem en zijn gezin gezonder was. Maar hij was ook een idealist, die het verkeerd vond dat de boeren het land vergiftigen en vervuilen om ons te voeden. Inmiddels is duidelijk dat de milieuvervuiling door de boeren per jaar ten minste zes miljard gulden kost. En daarmee is bewezen dat mijn oude buurman inderdaad \'rijp is voor een schadevergoeding\', want hij werkt al jaren niet mee aan die vervuiling. Ooit was natuurvoeding iets voor een select groepje idealisten met veel wollen truien en sokken. Ik herinner mij, dat ik vroeger op zaterdagochtend voor mijn moeder brood ging kopen bij de reformwinkel in de buurt. Bij nader