Greg T. Spielberg | 130 oktober 2010 issue Barista’s, een koffie-zaak aan de Deshmoret e Kombit Boulevard in Pristina, de hoofdstad van Kosovo, schenkt voor vijftig cent een macchiato met bladmotief in de opgeschuim-de melk. Boven de deur hangt een flatscreen-tv en de stijlvolle, zwarte tafels worden verlicht door Scandinavische lampen met afstelbare dimmers. Verrassend genoeg is er geen draadloze internetverbinding; om te surfen moet je gebruikmaken van een computer met een vaste verbinding die zich in een hoekje bevindt, met je gezicht naar de muur, en typen op een versleten Compaq-keyboard. Twee deuren verder en een paar onverlichte trappen omhoog, werken Joan de Boer, Besa Luci en handvol andere leden van Kosovo 2.0 (kosovotwopointzero.com/en) op één computer (ook hier is geen wifi) hard aan de lancering van de eerste socialnetworkingsite annex onlinemagazine van wat zij ‘het jongste land ter wereld’ noemen. In 2008 koos de overheid van Kosovo er unaniem voor om een soevereine staat te worden, na zeven jaar een VN-protectoraat te zijn geweest. Ten tijde van Tito’s Joegoslavië was Kosovo een autonome regio van Servië, een status die in 1990 door de Servische leider Slobodan Milosevic werd ingetrokken. Gedurende het daaropvolgende decennium, en tijdens de oorlog tussen