De vrije markt als aanjager van een schoon milieu. Tijn Touber | 31 maart/april 2000 issue Sommigen zien het als dé oplossing voor de milieucrisis, anderen verwachten juist grotere problemen. Sommigen zien het als dé nieuwe miljardenmarkt, anderen weten zeker dat het nooit van de grond zal komen. Kortom, de ruilhandel in de uitstoot van koolstofdioxide werkt polariserend en verhit de gemoederen. Het idee is eenvoudig: bedrijven krijgen het recht jaarlijks een bepaalde hoeveelheid CO2 uit te stoten. Indien zij meer willen uitstoten, kopen zij van een ander bedrijf de benodigde CO2-tegoeden. Indien zij hun uitstoot echter kunnen terugdringen, verkopen zij hun tegoeden en maken zodoende winst. Het marktmechanisme als aanjager van een schoner milieu, dus. Geboren tijdens de milieutop in Kyoto (1997), leek het de ideale oplossing om bedrijven milieubewuster te maken. Voortaan hangt er een prijskaartje aan de uitstoot van CO2, een gegeven waarmee iedere onderneming bekend is en mee uit de voeten kan. Het is niet zonder reden, dat voorstanders van het plan er veel van verwachten. In de Verenigde Staten wordt deze ruilhandel al met succes bedreven: in dit geval ten aanzien van de zwaveldioxide-uitstoot. De uitstoot daalde tachtig procent meer dan noodzakelijk en dat terwijl