Ik ontmoet Jenike Eita en Mireille van der Zwan in het Haga Juliana Geboortecentrum (HJGC) van het HagaZiekenhuis in Den Haag. Op deze mooie plek gaan zij het hebben over het leven en – onlosmakelijk met elkaar verbonden – de dood. Voor Van der Zwan een thuiswedstrijd, als gespecialiseerd obstetrisch verpleegkundige werkzaam in het HJGC. Jenike Eita werkt verderop in de stad, als gespecialiseerd verpleegkundige palliatieve zorg bij het Hospice van WoonZorgcentra Haaglanden (WZH), vestiging Waterhof. Hun werkgebieden staan lijnrecht tegenover elkaar. Waar Van der Zwan zich bezighoudt met geboorte, zorgt Eita voor mensen in hun laatste levensfase. We komen en we gaan. Op welke wijze dat gebeurt staat open. Sinds mensenheugenis worden we hier zo goed mogelijk in bijgestaan; de overgang naar leven of dood wordt zo comfortabel mogelijk gemaakt. We hebben zelf geen invloed op onze geboorte, maar de verloskundige zorgt voor een zachte landing. Ook doodgaan hebben we meestal niet in eigen hand. Als door ziekte of ouderdom onze laatste dagen naderen, kunnen we voor palliatieve zorg terecht in een hospice. Leven en dood vormen uitersten van een spectrum, elkaars tegengestelden. Maar hoe zien de mensen dit die hierbij zorg verlenen? Verschillen zij echt zoveel van elkaar