Hoe beroerd de situatie er ook uitziet, een ander perspectief kan een verrassende verandering teweeg brengen. Susan Griffin | 38 mei/juni 2001 issue Dat doet me denken aan een verhaal dat ik een paar jaar geleden hoorde van mijn vriendin Odette, een schrijfster die de Holocaust overleefde. Ze vertelde hoe de surrealistische dichter Robert Desnos samen met vele anderen in een grote vrachtwagen werd afgevoerd uit de barak in het concentratiekamp waar hij gevangen zat. De stemming is somber. Iedereen weet dat de vrachtwagen naar de gaskamer gaat. Als de vrachtwagen aankomt, kan niemand meer praten; zelfs de bewakers zwijgen. Dan wordt de stilte doorbroken door een energieke man die een van de veroordeelden beetpakt. Het was Desnos, vertelde Odette, en hij begon de hand van de man te lezen. \'O\', zegt hij, \'ik zie dat u een heel lange levenslijn hebt. En u krijgt drie kinderen.\' Desnos is opgetogen en zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. De een na de ander steekt zijn hand uit en hij voorspelt allen een lang leven, meer kinderen en grote vreugde. Hoe meer handen Desnos leest, des te meer verandert de stemming onder de gevangenen en de bewakers. Hoe valt dat te verklaren? De gevangenen