John Perra | 120 oktober 2009 Jouret Puk kreeg tijdens zijn jeugd in de jaren zeventig in Cambodja zelden de kans om te spelen. Toen de Rode Khmer aan de macht kwam, werd Puks vader, een hoge militair, vermoord en werd zijn familie, die uiteenviel, gedwongen in kampen te werken. Zijn jongste zusjes behoren tot de twee miljoen Cambodjanen die door Pol Pots regime werden geëxecuteerd. In 1978, toen Puk acht was, wist hij samen met zijn moeder en oudste broer te ontsnappen. ‘We leefden van sprinkhanen en gras, en soms boombast’, vertelt hij. Water was schaars; het was ‘teveel vervuild door lijken’, zo herinnert hij zich nog. Uiteindelijk wist Puk met zijn moeder en broer de Thaise grens te halen en bereikte hij in 1983 de VS, en wel Chattanooga, Tennessee. Daar nam Jouret Puk een andere naam aan, Joe Cook. Maar ook op een andere manier raakte hij ‘veramerikaniseerd’: hij ontdekte het wonder van honkbal. ‘Ik keek naar andere kinderen die honkbal speelden achter een hek’, vertelt hij. ‘Ik zag dat ze plezier hadden. Ik zag gelukkige gezichten. Toen ik klein was, in Cambodja, was er nergens geluk. Zo leerde ik dat honkbal gelukkig maakt.’ In 2002 ging