Op zoek naar de simpele helderheid van de islam, zien Westerse christenen en een Indiase verslaggever hoe in Syrië alles steeds ingewikkelder wordt. Aatish Taseer | 87 juni 2006 De laatste keer dat ik mijn vriend Torbjorn Askevold zag, zaten we okra met lamsvlees te eten in mijn appartement in de buurt van de ambassadewijk van Damascus. Deze theologiestudent van 22 jaar uit Noorwegen – nu vierenhalve maand in Syrië – leek nauwelijks zijn geduld te kunnen bedwingen tot hij voor een imam zou staan en hem kon zeggen: ‘Er is geen andere God dan Allah en Mohammed is zijn Profeet’. Die woorden zouden hem deel laten worden van de gemeenschap van moslims. Drie dagen later zat hij in een vliegtuig terug naar Oslo, geëvacueerd uit het land waarin hij ernstig gevaar liep. De christelijke oriëntatie van Torbjorn verschilde van die bij de meeste jongeren die ik kende bij ons in Europa. Hij had een loopbaan voor ogen als predikant in de Noorse Kerk. Hij geloofde oprecht dat Christus de zoon van God was, die voor onze zonden aan het kruis was gestorven. Toch stond Torbjorn nu op het punt zich tot de islam te bekeren, omdat dit geloof zo