Nieuwe vormen van nationalisme razen de voorvechters van een vrije wereldmarkt voorbij. Jay Walljasper | 68 juli 2004 issue ‘We staan voor een keerpunt in de geschiedenis, een moment waarop de toekomst voor het grijpen ligt’, zegt John Ralston Saul. Hij heeft het niet over een zeldzaam astrologisch verschijnsel of een eeuwenoude profetie in de stijl van Nostradamus die op het punt staat zich te voltrekken. Nee, hij heeft het over een situatie die gelijkwaardig is aan de algemene crisis in 1929, een tijd dat de oude economische orde uiteenvalt en mensen openstaan voor nieuwe ideeën. In het hoofdartikel van Harper’s (maart 2004) neemt Saul in gloedvolle bewoordingen afscheid van het tijdperk van de globalisering. Saul is geen doorsnee vertegenwoordiger van de andersglobaliseringsbeweging. Hij was manager bij een Canadese oliemaatschappij, directeur van een Franse beleggingsmaatschappij, secretaris van de Canada-China Trade Council, kunstcriticus, wijncolumnist, schrijver van spionageromans en wordt in Canada zelfs officieel ‘Zijne Excellentie’ genoemd omdat hij getrouwd is met gouverneur-generaal Adrienne Clarkson, de eminance grise. ‘Belangrijke economische theorieën hebben zelden een levensduur van meer dan enkele decennia’, schrijft Saul. De globalisering heeft in de afgelopen vijfentwintig jaar een dominante invloed uitgeoefend op het leven in het westen en heeft