Politici, wetenschappers en tal van vertegenwoordigers van groepen doen een beroep op onze trouw. Zoals in de oudheid de vorsten de trouw van hun onderdanen verlangden en ontvingen. Zoals bij naturalisatie in menig land trouw wordt beloofd aan de vlag. Zo doen zij nu beroep op onze trouw ‘om de crisis te bezweren’. Binnenkort komen ook nog de verkiezingen, waarbij trouw aan idealen centraal staat, en vertrouwen wordt geschonken door het uitbrengen van een stem. Hoe werkt nu die trouw? Daar gaan we naar op zoek in deze editie. Trouw gaat terug tot onze samenleving in de prehistorie. Nog voordat afspraken schriftelijk werden vastgelegd. Zonder de afspraak precies te beschrijven, vereiste trouw een wederzijds begrip tussen de betrokkenen. Trouw beschrijft dan ook meer de relatie dan de precieze afspraak. Het breken van de trouw was aanleiding om de gehele relatie te verbreken. Ontrouw heeft ook nu nog vernietigende gevolgen. Enerzijds om de ontrouw zelf, maar ook nog vanwege de leugens die met het verbreken van de trouw gepaard gaan. Wat is een bevredigend antwoord op de vraag ‘hoe kan ik je ooit weer vertrouwen?’ Het antwoord daarop dienen we bij onszelf te zoeken. Trouw is bij een afspraak een verondersteld wederzijds