Als de telefoon een mens is. Paul Smythe | 25 maart/april 1999 issue Toen ik klein was, bezat mijn vader een van de eerste telefoons bij ons in de buurt. Ik kan me de gelakte oude kast en fonkelende hoorn nog goed herinneren. Op een dag kwam ik erachter, dat ergens binnen in dat prachtige apparaat een wonderbaarlijk personage leefde - zij heette \'Inlichtingen\' en wist alles. Inlichtingen kende alle telefoonnummers, de juiste tijd, en nog veel meer. Onze eerste kennismaking had plaats, toen mijn moeder bij de buurvrouw op bezoek was. Ik was aan het spelen en ramde met een hamer op mijn vinger. Het deed verschrikkelijk pijn, maar huilen had geen zin, want er was niemand om met me mee te leven. Ik liep door het huis op mijn kloppende vinger te zuigen, toen ik opeens een idee had. Ik holde snel naar de voorkamer om het krukje te halen en hield de hoorn tegen mijn oor. \'Inlichtingen\', zei een dunne, heldere stem. \'Ik heb mijn vinger pijn gedaan\', jankte ik in de telefoon. \'Is je moeder niet thuis?\' vroeg ze. \'Er is niemand thuis, alleen ik\', jammerde ik. \'Komt er bloed uit?\' \'Nee,\' antwoordde ik, \'ik heb