Inheems bewustzijn eren

Tijdens een ceremoniële wandeltocht verkent Casper Stubbé nieuwe wegen en krachten voor een duurzame en rechtvaardige wereld vol met mensen. De tocht is een afsluiting van zijn boek en luidt een nieuw avontuur in naar de oudste bossen ter wereld.

DOOR: CASPER STUBBÉ

Onlangs heb ik met een fantastische groep mensen een ceremoniële wandeltocht afgelegd. Een route van het Speulderbos naar Landgoed Welna, 35 kilometer over de Noord-Veluwe. Het thema van de tocht was ‘vruchtbaarheid’, met als vraag: wat wil het landschap?
Tijdens de wandeling stonden we stil bij grafheuvels. Duizenden jaren oude ceremoniële plekken waar doden begraven werden en het land geëerd. Waar de Nederlandse inheemse mensen zeiden: ‘Dit land is belangrijk voor ons.’ Daar stonden wij stil en eerden wat er is. Soms als groep, soms ieder voor zich.
Nu is er een verbinding. Tussen het magische Speulderbos met haar dansende bomen en Landgoed Welna. De plek waar de mens weer in de natuur staat en bosbouw niet meer gaat over het kappen van bomen.

De grotere werkelijkheid

Ik heb opnieuw leren bidden. Me leren overgeven aan de grotere werkelijkheid waar mijn perspectief een klein stukje van is. Ik heb opnieuw gevoeld hoe het is om in een gemeenschap te zijn. Waar ieders eigenbelang onderdeel is van het belang van de groep.
De gesprekken die opkwamen gingen al snel over mannelijkheid en vrouwelijkheid. Over de valkuil om helemaal bevangen te worden door wat mannelijk is en wat vrouwelijk, en hoe je dat ‘goed doet’. Het antwoord was om uit je verhaal te zakken en te zijn. De hele vraag los te laten en voluit te leven.
We liepen in sisterhood. Het uitnodigen van de vrouwelijke wijsheid in onze samenleving. Er is net zoveel aandacht geweest voor de dood als voor het leven. In een gezond bos staan de levende en dode bomen gewoon naast elkaar. Wat het landschap ons teruggaf was vrolijkheid, vrede, gronding en energie.

Energiewerk met het landschap

De tocht was een herinnering voor de kracht van intentie. Ik kende de kracht van intentie van energiewerk met mensen. Bij het energiewerk dat ik ken, ligt iemand op een massagetafel en voel je waar het lichaam om vraagt. Je maakt er verbinding mee en vanuit resonantie volg je wat er gebeurt. Het lichaam heeft de leiding, je bewustzijn is de motor en wat er gebeurt is wat er moet gebeuren. Er gaat energie bij, of energie uit, structuren worden hersteld, trauma wordt wijsheid, obstakels worden voeding. Als heler komt er iets door je heen en ben je zelf meer een getuige dan dat je echt iets doet.
Via ceremonie heb ik mogen ervaren dat dit ook kan met het landschap. Niet een lichaam staat centraal, maar de plek waar je bent. Het bewustzijn van de groep is de motor, en wat er gebeurt is wat er op dat moment moet gebeuren. De natuur zit niet gevangen in patronen zoals een lichaam dat kan zijn, maar het landschap heeft wel een geschiedenis en niet alle energie in de natuur is harmonieus en vrij. Net als bij een lichaam hoef je niks ‘te brengen’ of ‘te doen’. Je intentie is voldoende. Daarna is het aanwezig zijn en volgen wat er ontstaat. Dit is makkelijk om op te schrijven, maar mijn verzet om alles toe te laten wat er is maakt het lastig om het te doen. Tijdens de ceremonies stond ik regelmatig op mijn benen te trillen van de spanning en een gevoel van onmacht.

Oudste bossen ter wereld

Hoe de wereld bij je binnenkomt zegt meer over jezelf dan over de wereld. Met dat inzicht heb ik afgelopen zomer mijn boek We lopen in twee werelden afgerond. Deze ceremoniële wandeltocht was daar een mooie afsluiting van. Het praten met de natuur is praten met jezelf, maar dat ‘zelf’ is niet meer je ego. Je idee over ‘zelf’ wordt groter dan de verhalen die je vertrouwt over wie je denkt te zijn.
De tocht is ook het begin van mijn aanstaande reis met een brandweerwagen, omgebouwd tot camper. Het doen van ceremonie, stilstaan bij wat er is en de natuur de leiding geven. Wat een avontuur.
De droom van de reis is langs de oudste bomen en bossen van de wereld te gaan. Wat leeft daar, dat er niet is als je een groepje bomen plant? En hoe ziet natuurherstel eruit als je natuur de leiding geeft? En hoe ga je dan om met de menselijke natuur die ook aanwezig is?
De eerste bestemming is Afrika, de oorsprong van het drumstel en de mensheid. Via Marokko langs de kust tegen de klok in. Langs de oudste bomen en bossen. Langs de plekken waar ceremonie en inheems bewustzijn volop aanwezig zijn. De brandweerwagen staat klaar, 15 november ben ik ook klaar en vertrek ik samen met mijn hond Fynn. Een verre reis om weer dichtbij te komen. •

Casper Stubbé schreef dit verhaal na een tocht met Sander Veenendaal, Mark Tigchelaar, Lie van Schelven, Demian Burgenik, Oene en Ida Gorter, Helmer van Weelderen, Leo van der Vlist, Ester Heiman, Anne-Sophie Halbertsma, Fenja Ellen Sepers, Frank Gorter, Frank Heckman en Ricardo Uijen. Een verslag van zijn aankomende reis met de brandweerwagen verschijnt in The Optimist.

We lopen in twee werelden is verkrijgbaar in The Optimist webshop