Nicolien de Kroon schreef haar memoires over achttien jaar noodhulptransporten naar oorlogslanden. Een verhaal over daadkracht, je eigen hart volgen en tegen de stroom in gaan. ‘Ik besef in volle overgave dat ik een opdracht heb.’ Door Elleke Bal ‘Kijk, dit is er eentje uit Pakistan.’ Nicolien de Kroon bladert door een multomap vol paperassen. Thuis in het Groningse dorpje Grootegast zit ze aan een houten bureau. De map zit vol officiële papieren: brieven, douanepapieren en oorkondes van over de hele wereld. Ze haalt een fax uit de map, in cyrillisch schrift. Afzender: Michail Gorbatsjov, oud-president van de Sovjet-Unie. In de brief vraagt hij ‘mevrouw de Kroon’ om noodhulp voor kinderen in Tsjetsjenië tijdens de oorlog in 1996. Ze vindt meteen nog een andere brief, handgeschreven, van moeder Teresa, die advies geeft over hoe ze haar stichting het beste kan leiden. De Kroon lacht als ze terugdenkt aan haar ontmoetingen met moeder Teresa. ‘Ik had enorm respect voor haar, maar ze was best autoritair. Ze had allerlei ideeën over hoe ik het allemaal moest aanpakken.’ Als je naar De Kroon luistert, val je van de ene verbazing in de andere: over de mensen die ze ontmoette, de reizen die ze