Op zoek naar de neurologische wortels van empathie. David Servan-Schreiber | 109 september 2008 Illustration: Marc Kolle Deborah ijsbeert door de wachtkamer van het ziekenhuis. Haar dochter ondergaat op dit moment haar derde chemokuur. En opnieuw stelt ze zich voor hoe het ijskoude gif zich verspreidt door Catherines aderen. Haar maag knijpt zo samen van de spanning, dat het lijkt alsof zij de misselijkheid die door haar dochter heen trekt ook voelt. Ze zou alles willen geven om de ziekte van haar dochter over te nemen. Roni zit naar zijn televisiescherm te kijken: tienduizend mensen zijn op de vlucht voor een oorlog in hun land. Ze zijn al dagen onderweg,vaak zonder voedsel of water. Een vader met holle ogen houdt zijn dode kind in zijn armen. Roni komt uit zijn stoel. Hij kan niet stil blijven zitten. Hij wil iets doen. Een paar dagen later reist hij af met Artsen zonder Grenzen. Wanneer we pijn ondergaan, verzet ons lichaam zich door in actie te komen. Dat is de bekende ‘vecht- of vluchtreactie’. Maar wat is de bron van die wens om de pijn van een heel dierbaar iemand te willen overnemen? Bij een proef in het laboratorium voor hersenbeeldvorming van