De reis van drugsdealer naar rapper tot soefimysticus: een fragment uit Abd al Maliks boek. Carmel Wroth | 115 april 2009 Abd al Malik op het podium met DJ Laurent tijdens het Montreux Jazz Festival Ik praktiseerde de islam als een verzameling geboden die ik alleen maar nauwgezet hoefde na te leven. Mijn voldoening was des te groter doordat ik alles opmerkte waaraan ik door mijn discipline ontsnapte. Terwijl wij een nachtwake hielden, hingen de jongeren aan de voet van het flatgebouw joints te roken en het ene blikje bier na het andere achterover te slaan – halve liters van het bekende Nederlandse merk waar flink wat alcohol in zit. Ze zopen en schopten herrie, schreeuwden onvoorstelbaar achterlijke onzin en als ze geen fut meer hadden voor iets anders hielden ze gewelddadige knokpartijen onder elkaar. Meestal werd dat hele tafereel nog opgeluisterd door de gierende banden van gestolen auto’s. Ons ideaal in die tijd was net zo te leven als moslims ten tijde van de Profeet. Voor ons vormde de moderne wereld met zijn platvloerse en materialistische waarden, zijn minachting voor waardigheid en het spirituele in de mens, een afwijking in de geschiedenis, een kankergezwel zelfs, dat alleen met de