Ik ben een schrijver. Boeken schrijven is mijn werk, maar schrijven is natuurlijk veel meer dan dat. Boeken zijn mijn levenslange liefde en een fascinatie waarvan ik niet verwacht dat hij ooit nog zal overgaan. Maar, dat gezegd hebbende, is er een tijdje geleden iets voorgevallen in mijn leven en carrière waardoor ik mijn relatie met mijn werk heb moeten herzien. Mijn boek, Eten, Bidden, Beminnen (2007) werd, in tegenstelling tot eerdere werken, een enorme sensatie. DOOR: Elizabeth Gilbert Het resultaat van dat succes is dat mensen me nu behandelen alsof ik verdoemd ben. Ze klampen me aan en vragen: ‘Ben je niet bang dat je dit succes nooit meer kan overtreffen?’ Of ze vragen: ‘Ben je niet bang dat je vanaf nu dingen schrijft waar niemand nog om zal geven, ooit?’ Dat zijn natuurlijk geen geruststellende vragen. Maar het zou erger kunnen zijn. Ik herinner me een situatie van meer dan twintig jaar geleden. Ik was toen een tiener en ik begon mensen net te vertellen dat ik graag schrijver wilde worden. Ook toen werd ik al geconfronteerd met reacties die gebaseerd waren op angst. Mensen zeiden: ‘Ben je niet bang dat je nooit succes zult hebben? Ben je