148 juli/augustus 2012 foto: Pieter de Swart Wij moderne mensen worden niet graag met onze sterfelijkheid geconfronteerd. De dood is vrij hygiënisch uit ons leven verwijderd, althans, zo op het oog. Want Magere Hein trekt natuurlijk uiteindelijk aan het langste eind. Het gevolg van de hardnekkige ontkenning van onze tijdelijke aard is dat het einde komt als een onverhoedse overval, wanneer onze houdbaarheidsdatum aanbreekt. Onze weerstand tegen vergankelijkheid uit zich ook in onze omgang met voedsel. Rotting en verval sluiten we zo veel mogelijk buiten. Terwijl bederfelijkheid juist aangeeft dat we te maken hebben met levend, levendig voedsel. Dus kom maar op met die spinazie! We gaan niet treuren dat hij binnen een dag verwelkt zal zijn. We gaan niet proberen hem in een koelkast te bewaren voor ‘ooit’. We gaan hem meteen op hoog vuur smoren in de wok met een -beetje knoflook! Geroosterde sesamzaadjes erover en -genieten maar. Of scheur de spinazie aan stukjes, kluts er een lekkere dressing doorheen en proef de knapperige versheid van elk blaadje. Door niet uit te stellen naar ‘ooit’ loop je niet het risico dat dat imaginaire moment in de toekomst er nooit komt. Die verrukkelijke spinazie pakt niemand je meer af.