Hoopvolle koers

Ongeveer twee jaar geleden ontstond het idee om een editie te maken met als thema ‘de zee roept.’ Kennelijk is de zee een aanhouder, want eindelijk is het zover en geven we ons graag gewonnen.
De verhalen stroomden als vanzelf onze kant op. De tijd is rijp. Zelfs David Attenborough vond het nu de juiste timing om zijn film Ocean met het publiek te delen. Kennelijk was voor het universum het moment daar om de zeeën en de oceanen extra aandacht te geven; het moet zo zijn.
Net zoals het zo moest zijn dat we onlangs afscheid namen van Jan Terlouw, die ons tijdschrift een warm hart toedroeg, en wij hem. Om zijn wijsheid, schrijfkunst, liefdevolle aandacht en optimisme. Had mij tien jaar geleden gezegd dat ik ooit een schep aarde op zijn kist zou gooien en ik had je voor gek verklaard. Het leven is een stroom van ‘toeval’ die je leidt naar plaatsen, gebeurtenissen, personen. Zolang je erop vertrouwt dat de koers die je volgt ingegeven wordt door je hart, vaar je de goede kant op.
Net zoals de Zuid-Koreaanse Haenyeo vrouwen, die zonder enige mechanische uitrusting tien meter diep de zee in duiken om met één ademteug zeevruchten te verzamelen. Ze volgen hun hart en hun traditie. Net als ik, maar dat duiken doe ik ze niet na – dat is niet mijn koers.
De koers die ik vaar is duiken in positief nieuws, in tijden dat de wereld overstroomt van narigheid. Dichtbij en ver weg. Mijn koers is ook het houden en delen van hoop. Tommy Wieringa schreef een essay getiteld Optimisme zonder hoop. Dat lijkt me lastig. Optimisme zonder verwachtingen, daar kan ik iets mee. Maar zonder hoop? Dan is de basale voeding om door te gaan verdwenen. Dan ben je een zee zonder vissen, een rivier zonder stroming, een tijdschrift zonder verhalen.
En ook geen aanhouder, die uiteindelijk wint. Dus blijf hopen.

Deze editie van Optimist magazine bestel je nu in de webshop en is vanaf 21 juni verkrijgbaar bij de boekhandel. Of word abonnee!