Het leven is een bijzondere reis, en de dood een minstens net zo bijzondere bestemming. Midden vorig jaar kreeg ik in mijn kennissenkring op een confronterende manier te maken met de menselijke sterfelijkheid. Voordat ik het wist schreef ik er een boek over. Peter Boef, een vriend die ik via mijn tennisclub had leren kennen, bleek nog hooguit een jaar te leven te hebben. Op dat moment was hij bijna zestig, huisvader, vervroegd met pensioen maar nog altijd actief als adviseur voor ondernemers en bedrijven. Ik kende hem als een sportieve tennispartner, een vrolijke, optimistische kerel met een groot gevoel voor humor en oprechte interesse in mensen. Niet voor niets was hij een succesvol headhunter geweest. Dat paste naadloos bij zijn levensmissie: bij elkaar brengen wat bij elkaar past. Met zijn imposante verschijning kon hij als eerste indruk enige schrik aanjagen, maar na een halve seconde merkte je dat er iemand voor je stond van het type ‘ruwe bolster, blanke pit’. Een man met een uitgesproken mening, die in staat was om mensen in een mum van tijd juist in te schatten en te waarderen – een handige vaardigheid als je jezelf headhunter noemt. Nadat ik erachter kwam dat hij