De eerste keer dat ik met geld in aanraking kwam was lang geleden in Libanon toen ik een jaar of vijf was. Marc Wesseling | 9 juli/augustus 1996 issue De eigenaar van het kruidenierszaakje op de hoek - ik herinner mij een grote gouden tand - informeerde altijd enthousiast hoeveel ik moest kosten. Mijn tweede ervaring was iets positiever. Op afscheidsbezoek bij alweer een Arabiere, ditmaal in een van de Golfstaten, wilde deze weten van mij en mij broertje of wij zijn land ooit nog zouden bezoeken. Nadat wij verklaard hadden daar niet de financiële middelen voor te hebben, toverde hij prompt twee briefjes van honderd dollar uit zijn vloeiende gewaad tevoorschijn. Veel later, tijdens de studie, beet de echte armoede van het voortdurend rood staan pas. Op roulette-avonden heb ik menigmaal onder de goktafel rondgekropen tussen glsscherven en bier om verloren guldens te verzamelen om mijzelf nog een kans te geven op het grote fortuin. Het grootste gevoel van rijkdom ooit kwam later, in New York, waar ik met mijn eerste salaris een toestand had bereikt waarin ik mijn geld niet automatisch iedere maand opmaakte. Het gevoel om in een wildvreemde stad naar hartelust te kunnen pinnen, was goud