Marco Visscher | 95 april 2007 Het betoog van Philippe Legrain is – hoewel hier en daar aangepast op de Nederlandse situatie – een algemene verhandeling over de positieve economische invloed van immigratie. Dat is een tegendraads en verfrissend geluid, zeker in Nederland, waar eerst onder een Paars kabinet en later onder minister Verdonk het immigratiebeleid steeds strenger is geworden. Gastvrij is Nederland allang niet meer, maar dicht zijn de grenzen evenmin. ‘Nuttige migranten’ zijn welkom. Zo werden in 2005 bijvoorbeeld 20.911 tuinbouwers, 831 monteurs, 457 dansers en 328 lassers verwelkomd. Van de 46.114 legale arbeidsmigranten kwam meer dan de helft uit Polen. In Nederland let het Centrum voor Werk en Inkomen – dat werkvergunningen afgeeft aan buitenlanders van buiten de Europese Unie – erop dat de werkgever er alles aan heeft gedaan om de vacature te vergeven aan een Nederlander, en anders wel een Europeaan. In het boek van Legrain zegt John Monks, de Britse secretaris-generaal van de Europese Federatie van Vakbonden (ETUC): ‘Ik ben mij niet bewust van één zaak waarbij een Brit is gedwongen plaats te maken voor een goedkope Tsjech of Pool.’ Vorig jaar werd het Nederlandse immigratiebeleid gewijzigd, zodat die beter inspeelt op ‘de behoefte