Frank Ferrante onderging een metamorfose van dikke drugsverslaafde tot serene student met een voedzaam dieet. Hij gaf een filmploeg toestemming alles vast te leggen. Josey Duncan | 109 september 2008 Frank Ferrante (rechts) met café gratitude-manager Ryland Engelhart, de man die hem overhaalde mee te doen in een soort omgekeerde Super Size Me. Photo: Nucci Studio Op een koude, regenachtige avond in 2006 liep Frank Ferrante in San Francisco Café Gratitude binnen voor een kop koffie. Maar er werd geen koffie geschonken in dat café; er was alleen rauw eten verkrijgbaar. En de mensen daar waren zo ongelooflijk blij, dat ze volgens Ferrante wel stoned moesten zijn. ‘Rauw eten!?’, roept Ferrante uit als hij aan een hoektafeltje van het filiaal in het noordelijker gelegen slaapstadje San Rafael vertelt over die cruciale avond. ‘Ik begreep er niks van.’ Maar hij begrijpt wel dat hij uiteindelijk veel meer kreeg dan de kop koffie die hij had verwacht; hij kreeg de hoofdrol in May I Be Frank, een documentaire waarin niemand minder dan Frank Ferrante zelf een lichamelijke en geestelijke metamorfose ondergaat. Het begon allemaal met een van Ferrantes eerste bezoeken, toen hij de aandacht trok van een medewerker. Deze hoorde hoe slecht