Waarom de stad - ja, zelfs de sloppenwijken - ondanks alles wereldwijd een magneet vormt voor mensen die een betere toekomst voor zichzelf en hun kinderen willen. 146 mei 2012 Sinds haar ontstaan kenmerkt de stad zich door een identiteitsstoornis. Ze wordt aanbeden als symbool van waartoe menselijke verbeelding en samenwerking kunnen leiden: de immense gebouwen, de complexe systemen van publieke diensten en voorzieningen. Tegelijk is de stad ook ­synoniem met de peilloze diepten van moreel verval en arrogantie. Die samenkomst van orde en chaos speelde al een rol bij de collectieve beeldvorming van Sodom, Babylon en Troje, maar ook vandaag is dat niet anders bij Parijs, Amsterdam en New York. De stad geldt als broedplaats van creativiteit én als broeinest van criminaliteit. Productiviteit is er hoger dan in dorpen; de werkloosheid eveneens. De rijkste ondernemers en de ­invloedrijkste politici wonen er - en ook is het waar de grootste verzameling schorriemorrie kansloos rondhangt. Uitdagingen zijn er genoeg. Voor de artikelen in dit omslagthema stuitte Ode op voldoende problemen in de sloppenwijken, maar ook zagen wij een opmerkelijke drang tot creatieve oplossingen. Vaak uit noodzaak blijken bewoners in staat om ­alledaagse hindernissen om te buigen tot mogelijkheden waar iedereen beter