Is rechts het nieuwe links? Harry Starren | 138 juli/augustus 2011 De jaren zestig en zeventig waren mijn vormende jaren. De jaren waarin ik voortdurend naar muziek luisterde. Ik zong op straat en mijn gedachten dansten. Het waren de jaren waarin ik mijn opinies vormde, nieuwe relaties aanging en beslissende keuzes maakte. Geen muziek kan op tegen de muziek uit je vormende jaren. Dat is grondig uitgezocht en geldt, naar ik begrijp, voor alle generaties, telkens weer. Mijn dochter (19), die heel haar ‘leeftijd’ overbrugt met muziek die ik geen naam kan geven, zal hetzelfde overkomen. Als ik haar dat zeg, verstaat ze me niet omdat zij haar earphones ­alleen bij uitzondering uitdoet. Die uitzondering ben ik maar zelden. Dan blijft er weinig over dan te mijmeren. Je had vroeger vanzelfsprekend links, zoals je nu voor de hand liggend rechts hebt. Het-moet-maar-eens-gezegd-rechts. De schaamte voorbij. Gewoon zeggen wat je denkt. Ruimte geven aan de hufter in je. Give war a chance. Wie je toen niet hoorde, hoorde bij de zwijgende meerderheid. Dat waren mensen die te laf of te verstandig waren: categorieën die elkaar allerminst uitsluiten, weet ik nu. Kleinburgers die de stilte bewaarden voor de storm. Volgens optimistische vrienden