Jay Walljasper vindt een teken dat hoop de wereld nog steeds regeert. Jay Walljasper | 71 november 2004 issue Ik zit nu in wat ik soms gekscherend Ode Internationals Redactiekantoor voor het Westelijk Halfrond noem, ofwel de extra slaapkamer van mijn huis in Minneapolis, Minnesota, Verenigde Staten. Tenminste, zo noemde ik het tot vorige maand. Toen verhuisde Jurriaan Kamp, de hoofdredacteur van Ode, met zijn gezin van Rotterdam naar Californië. Nu noem ik mijn kantoor het Commandocentrum Westelijk Halfrond, Afdeling Oost en laat ik Jurriaan en Hélène de Puy, medeoprichter van Ode, de zaken in het westen regelen. Volgens Jurriaan heeft het kantoor in zijn nieuwe huis uitzicht op de baai van San Francisco en de beroemde prachtige heuvels aan de oevers daarvan. Dat klinkt schitterend, maar toch betwijfel ik of zijn uitzicht mooier is dan wat ik hier in de Afdeling Oost zie als ik uit het raam kijk. Ik kan de hele dag genieten van een stel grote iepen in de tuin van mijn buren. Tegenwoordig hebben nog maar weinig mensen het voorrecht te weten hoe majestueus Amerikaanse iepen eruitzien, met slanke stammen die uitlopen in een doolhof van elegant gekrulde takken en een dik, groen bladerdek. Als