146 mei 2012 Mijn zus verzamelt de laatste weken krantenkoppen. Niet zozeer om hun nieuwswaarde, maar vanwege hun hysterische, paniekzaaiende karakter. Begrotingsakkoord is doodgeboren kind. Overheid ziet af van crisishulp. ‘Ik voel me nog steeds nul procent Europeaan.’ Europa op rand van recessie. Half Nederland ziet kabinet voor 2013 vallen. Wat is Europa nog waard? Politiek verteerd door angst. Angst Nederlanders voor crisis groeit. Samen staren we naar de onheilspellende verzameling die voor ons op tafel ligt. We fronzen ons voorhoofd en vragen ons hardop af wie dat toch bedenkt, wat de media toch bezielt om rampspoed zo te verheerlijken en zeggen: ‘Nou, nou, nou!’ We lachen er een beetje om, terwijl we omdraaien en doorgaan met andere dingen, maar we lachen met kiespijn. Of je die krantenkoppen nu serieus neemt of niet, er gaat een bepaalde dreiging uit van dit tijdsgewricht die niemand zal ontgaan. Die dreiging wordt momenteel voornamelijk vertaald in economische termen. De euro wankelt, grootschalige recessie dreigt, pensioenfondsen zijn onzeker en het zorgstelsel bezwijkt. Maar wat we massaal over het hoofd lijken te zien is dat deze crisis in de kern geen economische, maar een ethische is. Een ineenstorting van onze ideeën over wat het betekent