Dat Lily Raff McCaulou ooit met een geweer door het bos zou lopen om konijnen, fazanten en elanden te schieten en villen, had niemand zien aankomen. Ze groeide op in een links nest, ging werken in hartje New York en kende geen enkele jager – afgezien van de stroper die de moeder van Bambi neerschoot dan. Maar op haar 24e verhuisde ze naar Bend, aan de ruige Amerikaanse westkust. Daar kwam ze in contact met fanatieke liefhebbers van het buitenleven: vissers, skiërs, jagers. Ze ontdekte haar drang naar meer verbinding met de natuur, de dieren om haar heen en haar eten. ‘Ik heb mijn hele leven vlees gegeten’, vertelt ze. ‘Ik wilde weten of ik het kon opbrengen een dier in de ogen te kijken en het te doden.’ Ze ging jagen. Tegenwoordig eet McCaulou honderd keer liever haar eigen geschoten gans dan een kippenbout uit de supermarkt. Waarom? Omdat ze weet dat het wild dat ze schiet een goed leven heeft gehad. Jagen heeft McCaulou bewuster doen leven en eten. ‘Ik eet minder vlees dan vroeger’, zegt ze. ‘Als ik een dier schiet, eet ik het altijd op. En ik heb een realistischer beeld gekregen van de voedselketen.’ Jarenlang