‘Kijk naar de vis!’ De Amerikaanse bioloog Louis Agassiz toonde een postdoctorale student een vis en vroeg hem de vis te beschrijven. De student zei: ‘Dat is een zonnevis’. ‘Dat weet ik’, zei Agassiz en verlangde nogmaals een beschrijving. Een paar minuten later kwam de student terug met een beschrijving van de Ichthus Heliodiplodokus uit een vissenhandboek. Agassiz herhaalde zijn vraag: ‘Beschrijf de vis.’ De student leverde een vier pagina’s tellend essay aan. Weer gaf de professor opdracht te kijken. Een week of drie later, terwijl de vis al aardig lag te rotten, wist de student eindelijk iets meer van de vis. Volgens Agassiz was er maar een manier om iets te leren kennen: jezelf zijn en kijken. DOOR: GERRIE STRIK Inmiddels zijn we bijna een eeuw verder. ‘Gister heb ik weer eindassassments van eerstejaars geobserveerd’, verzucht mijn vriendin boven haar latte macchiato. ‘Behoorlijk wat studenten zijn schools. Zij hebben nog nauwelijks weet van hun eigen stem en zitten in een prestatiegericht riedeltje. Ze denken dat ze door academische woorden te gebruiken, of door precies de feedback van de mid-term assessments op te volgen, beter in hun opleiding worden. Deze studenten krijgen dan onvoldoendes vanwege hun wolligheid of vanwege hun portfolio