25 september 1998, vier uur in de ochtend. Het is donker op straat. Het asfalt is nat en de Amsterdamse Haarlemmerdijk ligt er verlaten bij. Bij het flauwe schijnsel van de straatlantaarns steek ik de sleutel in het rolluik voor de winkel op nummer 137. Daar, achter het luik, staan de ijskasten van de elektronicawinkel die ik moet passeren om de ingang van het meditatiecentrum te bereiken. Vlak voordat ik de sleutel in het slot steek, zie ik uit mijn ooghoek twee mannen naderen. Iets in mij zegt, dat ik beter even kan wachten met het rolluik te openen, maar ik heb de sleutel al omgedraaid en de deur zwaait open. In een flits staan ze achter me, duwen mij naar binnen en trekken een groot mes. Ze hebben gedronken en zijn gespannen. \'Je geld, snel, geef je geld\', sist de ongeschoren kop. Tijn Touber | 35 november/december 2000 issue Nu weet ik al vele jaren dat ik een onsterfelijke ziel ben - en niet het sterfelijke lichaam - maar toch is mijn eerste gedachte: \'Shit, daar ga ik.\' Gelukkig duurt het maar een fractie van een seconde voordat de volgende gedachte zich aandient: \'Ik ben een ziel, wat kan