Tijdens zijn werk als ambulancebroeder deed Kees Veldboer iets uitzonderlijks. Toen hij een terminale patiënt van het ene naar het andere ziekenhuis bracht, was er wat tijd over. Hij besloot de man even aan de waterkant te zetten om hem te laten genieten van het uitzicht. DOOR: MAAIKE BAAN EN ARTHUR VAN DE GRAAF Het is ruim veertien jaar geleden, maar de zestigjarige Veldboer herinnert het zich als de dag van gisteren. ‘Die man lag al drie maanden in een eenpersoonskamer in een ziekenhuis en was al die tijd niet buiten geweest. De tranen rolden over zijn wangen. Het was zo mooi om te doen, alleen dat moment al.’ Diezelfde dag ontdekte Veldboer dat de man altijd veel had gevaren. Zou hij dat niet nog eens willen doen? Onmogelijk, dacht de patiënt zelf; hij lag immers niet voor niets al drie maanden op bed. Maar de ambulancebroeder liet het er niet bij zitten. Hij verdiepte zich in de medische situatie van de man, leende een ambulance van zijn werkgever en organiseerde in zijn vrije tijd een gratis boottocht door de Rotterdamse haven. Het resultaat maakte grote indruk. ‘Ik zag die man helemaal opleven. En ik weet nog steeds niet waar